Na een moeizaam afgelegd secundair stond ik op een belangrijk kruispunt in mijn leven...
Gelukkig zat er op het middelbaar hier en daar een interessante leerkracht of vak bij, maar uiteindelijk heb ik mij veel frustraties laten bezorgen. Het grote deel verplichte kennis die ik tot mij moest nemen had naar mijn gevoel maar weinig meerwaarde voor mijn toekomstig leven, wat ik wouwijden aan “het helpen van mensen”.
Wat ik na het middelbaar ging doen moest dus volledig in die lijn liggen. Wanneer iemand mij een brochure van de Levensschool gaf wist ik het en de inschrijving volgde meteen.
In den beginne was ik nog helemaal niet bezig met fysieke gezondheid, getuige het wekelijks vergezeld worden van een blikje red bull om zaterdagmorgen tijdens de eerste lessen op de LS “wakker te worden”. Deze werd echter – dankzij Rob Vaes en Geert Verhelst – vrij snel vervangen door kwalitatief bronwater.
Iedere week luisteren naar een boeiende docent die haar of zijn visie op ziekte en gezondheid aanreikt, werd al snel iets wat gekoesterd werd. Naast de boeiende vakken en docenten vond persoonlijke evolutie plaats op een razend snel tempo, niet té snel. Dit kwam door de uitnodiging van verschillende bewustzijnsverruimende vakken alsook het contact met de medestudenten. De school kan dan ook geen betere naam hebben.
Mijn visie op gezondheid en ziekte is in de loop der levensschooljaren verschillende keren veranderd en maar goed ook. Er wordt gestimuleerd om je eigen waarheid te ontwikkelen. Zo kwam ik tenslotte na vier jaar uit bij het onderwerp “Stilte als therapie?” voor mijn eindwerk aan de LS.
Nu, twee jaar na mijn afstuderen als pionier van de LS, is mijn liefde voor Stilte alleen maar gegroeid. Mijn missie van het middelbaar “mensen helpen” is nu het aanreiken van stilte geworden en dat ishelemaal mijn weg. Die had ik misschien ook wel zonder de LS gevonden, maar dan had het waarschijnlijk onnodig langer geduurd én dan had ik nu niet zo’n kwalitatieve bagage.
Een verrijking voor jezelf én daardoor ook automatisch voor je omgeving.
Warme groet, Stijn Bijnens
